breviatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of breviō.
Participle
breviātus (feminine breviāta, neuter breviātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | breviātus | breviāta | breviātum | breviātī | breviātae | breviāta | |
| genitive | breviātī | breviātae | breviātī | breviātōrum | breviātārum | breviātōrum | |
| dative | breviātō | breviātae | breviātō | breviātīs | |||
| accusative | breviātum | breviātam | breviātum | breviātōs | breviātās | breviāta | |
| ablative | breviātō | breviātā | breviātō | breviātīs | |||
| vocative | breviāte | breviāta | breviātum | breviātī | breviātae | breviāta | |
References
- "breviatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)