briljera
Swedish
Etymology
From French briller, from Italian brillare. Italian term arguably from Vulgar Latin berillare. Likely from Latin bēryllus, from Ancient Greek βήρυλλος (bḗrullos). Compare origin of briljant, brillor, beryll.
Verb
briljera (present briljerar, preterite briljerade, supine briljerat, imperative briljera)
Conjugation
| active | passive | |||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | briljera | briljeras | ||
| supine | briljerat | briljerats | ||
| imperative | briljera | — | ||
| imper. plural1 | briljeren | — | ||
| present | past | present | past | |
| indicative | briljerar | briljerade | briljeras | briljerades |
| ind. plural1 | briljera | briljerade | briljeras | briljerades |
| subjunctive2 | briljere | briljerade | briljeres | briljerades |
| present participle | briljerande | |||
| past participle | — | |||
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.
Descendants
- → Finnish: briljeerata