brittunculus
Latin
Etymology
From Brittō (“Briton”) + -culus (diminutive suffix).[1]
Noun
brittunculus m (genitive brittunculī); second declension
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | brittunculus | brittunculī |
| genitive | brittunculī | brittunculōrum |
| dative | brittunculō | brittunculīs |
| accusative | brittunculum | brittunculōs |
| ablative | brittunculō | brittunculīs |
| vocative | brittuncule | brittunculī |