caelibatus
Latin
Alternative forms
Etymology
From caelebs (“unmarried, single”) + -ātus (abstract noun).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kae̯.lɪˈbaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃe.liˈbaː.t̪us]
Noun
caelibātus m (genitive caelibātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | caelibātus | caelibātūs |
| genitive | caelibātūs | caelibātuum |
| dative | caelibātuī | caelibātibus |
| accusative | caelibātum | caelibātūs |
| ablative | caelibātū | caelibātibus |
| vocative | caelibātus | caelibātūs |
Descendants
- → German: Zölibat
- French: célibat
- English: celibate
- Italian: celibato
- Portuguese: celibato
- Romanian: celibat
- Spanish: celibato
References
- “caelibatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- caelibatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.