cancellatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cancellō.
Participle
cancellātus (feminine cancellāta, neuter cancellātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cancellātus | cancellāta | cancellātum | cancellātī | cancellātae | cancellāta | |
| genitive | cancellātī | cancellātae | cancellātī | cancellātōrum | cancellātārum | cancellātōrum | |
| dative | cancellātō | cancellātae | cancellātō | cancellātīs | |||
| accusative | cancellātum | cancellātam | cancellātum | cancellātōs | cancellātās | cancellāta | |
| ablative | cancellātō | cancellātā | cancellātō | cancellātīs | |||
| vocative | cancellāte | cancellāta | cancellātum | cancellātī | cancellātae | cancellāta | |
References
- "cancellatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- cancellatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- cancellatus in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016