cantillatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cantillō
Participle
cantillātus (feminine cantillāta, neuter cantillātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cantillātus | cantillāta | cantillātum | cantillātī | cantillātae | cantillāta | |
| genitive | cantillātī | cantillātae | cantillātī | cantillātōrum | cantillātārum | cantillātōrum | |
| dative | cantillātō | cantillātae | cantillātō | cantillātīs | |||
| accusative | cantillātum | cantillātam | cantillātum | cantillātōs | cantillātās | cantillāta | |
| ablative | cantillātō | cantillātā | cantillātō | cantillātīs | |||
| vocative | cantillāte | cantillāta | cantillātum | cantillātī | cantillātae | cantillāta | |