cavillatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cavillor.
Participle
cavillātus (feminine cavillāta, neuter cavillātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cavillātus | cavillāta | cavillātum | cavillātī | cavillātae | cavillāta | |
| genitive | cavillātī | cavillātae | cavillātī | cavillātōrum | cavillātārum | cavillātōrum | |
| dative | cavillātō | cavillātae | cavillātō | cavillātīs | |||
| accusative | cavillātum | cavillātam | cavillātum | cavillātōs | cavillātās | cavillāta | |
| ablative | cavillātō | cavillātā | cavillātō | cavillātīs | |||
| vocative | cavillāte | cavillāta | cavillātum | cavillātī | cavillātae | cavillāta | |
References
- “cavillatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cavillatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.