cearian
Old English
Etymology
By surface analysis, ċearu (“care, concern”) + -ian (infinitive marker)
Pronunciation
- IPA(key): /ˈt͡ʃæ͜ɑ.ri.ɑn/
Verb
ċearian
Conjugation
Conjugation of ċearian (weak, class 2)
| infinitive | ċearian | ċearienne |
|---|---|---|
| indicative mood | present tense | past tense |
| first person singular | ċeariġe | ċearode |
| second person singular | ċearast | ċearodest |
| third person singular | ċearaþ | ċearode |
| plural | ċeariaþ | ċearodon |
| subjunctive | present tense | past tense |
| singular | ċeariġe | ċearode |
| plural | ċeariġen | ċearoden |
| imperative | ||
| singular | ċeara | |
| plural | ċeariaþ | |
| participle | present | past |
| ċeariende | (ġe)ċearod | |
References
- Joseph Bosworth, T. Northcote Toller (1898) “cearian”, in An Anglo-Saxon Dictionary, second edition, Oxford: Oxford University Press.