centuriatus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of centuriō (“to divide into hundreds”).
Participle
centuriātus (feminine centuriāta, neuter centuriātum); first/second-declension participle
- divided into centuries
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | centuriātus | centuriāta | centuriātum | centuriātī | centuriātae | centuriāta | |
| genitive | centuriātī | centuriātae | centuriātī | centuriātōrum | centuriātārum | centuriātōrum | |
| dative | centuriātō | centuriātae | centuriātō | centuriātīs | |||
| accusative | centuriātum | centuriātam | centuriātum | centuriātōs | centuriātās | centuriāta | |
| ablative | centuriātō | centuriātā | centuriātō | centuriātīs | |||
| vocative | centuriāte | centuriāta | centuriātum | centuriātī | centuriātae | centuriāta | |
Etymology 2
From centuriō (verb) + -tus (forming action nouns).
Noun
centuriātus m (genitive centuriātūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | centuriātus | centuriātūs |
| genitive | centuriātūs | centuriātuum |
| dative | centuriātuī | centuriātibus |
| accusative | centuriātum | centuriātūs |
| ablative | centuriātū | centuriātibus |
| vocative | centuriātus | centuriātūs |
References
- “centuriatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “centuriatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- "centuriatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- centuriatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.