cinnamominus
Latin
Etymology
From Ancient Greek κινναμώμινος (kinnamṓminos).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪn.naˈmoː.mɪ.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃin.naˈmɔː.mi.nus]
Adjective
cinnamōminus (feminine cinnamōmina, neuter cinnamōminum); first/second-declension adjective
- (relational) cinnamon
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cinnamōminus | cinnamōmina | cinnamōminum | cinnamōminī | cinnamōminae | cinnamōmina | |
| genitive | cinnamōminī | cinnamōminae | cinnamōminī | cinnamōminōrum | cinnamōminārum | cinnamōminōrum | |
| dative | cinnamōminō | cinnamōminae | cinnamōminō | cinnamōminīs | |||
| accusative | cinnamōminum | cinnamōminam | cinnamōminum | cinnamōminōs | cinnamōminās | cinnamōmina | |
| ablative | cinnamōminō | cinnamōminā | cinnamōminō | cinnamōminīs | |||
| vocative | cinnamōmine | cinnamōmina | cinnamōminum | cinnamōminī | cinnamōminae | cinnamōmina | |
References
- “cinnamominus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cinnamominus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.