circulatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of circulō.
Participle
circulātus (feminine circulāta, neuter circulātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | circulātus | circulāta | circulātum | circulātī | circulātae | circulāta | |
| genitive | circulātī | circulātae | circulātī | circulātōrum | circulātārum | circulātōrum | |
| dative | circulātō | circulātae | circulātō | circulātīs | |||
| accusative | circulātum | circulātam | circulātum | circulātōs | circulātās | circulāta | |
| ablative | circulātō | circulātā | circulātō | circulātīs | |||
| vocative | circulāte | circulāta | circulātum | circulātī | circulātae | circulāta | |
References
- "circulatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)