circumcingens
Latin
Etymology
Present participle of circumcingō
Participle
circumcingēns (genitive circumcingentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | circumcingēns | circumcingentēs | circumcingentia | ||
| genitive | circumcingentis | circumcingentium | |||
| dative | circumcingentī | circumcingentibus | |||
| accusative | circumcingentem | circumcingēns | circumcingentēs circumcingentīs |
circumcingentia | |
| ablative | circumcingente circumcingentī1 |
circumcingentibus | |||
| vocative | circumcingēns | circumcingentēs | circumcingentia | ||
1When used purely as an adjective.