circumducens
Latin
Etymology
Present participle of circumdūcō.
Participle
circumdūcēns (genitive circumdūcentis); third-declension one-termination participle
- leading, drawing or showing around
- deceiving, misleading
- prolonging
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | circumdūcēns | circumdūcentēs | circumdūcentia | ||
| genitive | circumdūcentis | circumdūcentium | |||
| dative | circumdūcentī | circumdūcentibus | |||
| accusative | circumdūcentem | circumdūcēns | circumdūcentēs circumdūcentīs |
circumdūcentia | |
| ablative | circumdūcente circumdūcentī1 |
circumdūcentibus | |||
| vocative | circumdūcēns | circumdūcentēs | circumdūcentia | ||
1When used purely as an adjective.