circumiens
Latin
Etymology
Present participle of circumeō.
Participle
circumiēns (genitive circumeuntis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | circumiēns | circumeuntēs | circumeuntia | ||
| genitive | circumeuntis | circumeuntium | |||
| dative | circumeuntī | circumeuntibus | |||
| accusative | circumeuntem | circumiēns | circumeuntēs circumeuntīs |
circumeuntia | |
| ablative | circumeunte circumeuntī1 |
circumeuntibus | |||
| vocative | circumiēns | circumeuntēs | circumeuntia | ||
1When used purely as an adjective.