circumitus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of circumeō.
Participle
circumitus (feminine circumita, neuter circumitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | circumitus | circumita | circumitum | circumitī | circumitae | circumita | |
| genitive | circumitī | circumitae | circumitī | circumitōrum | circumitārum | circumitōrum | |
| dative | circumitō | circumitae | circumitō | circumitīs | |||
| accusative | circumitum | circumitam | circumitum | circumitōs | circumitās | circumita | |
| ablative | circumitō | circumitā | circumitō | circumitīs | |||
| vocative | circumite | circumita | circumitum | circumitī | circumitae | circumita | |
References
- “circumitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Etymology 2
Noun
circumitus m (genitive circumitūs); fourth declension
- a circuit, a going around
- quadrigae septeno currant circumitu. Vita Sancti Hilaronis, S. Hieronymus
- Four-horse teams ran the circuit seven times. The Life of St. Hilary, St. Jerome
- quadrigae septeno currant circumitu. Vita Sancti Hilaronis, S. Hieronymus
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | circumitus | circumitūs |
| genitive | circumitūs | circumituum |
| dative | circumituī | circumitibus |
| accusative | circumitum | circumitūs |
| ablative | circumitū | circumitibus |
| vocative | circumitus | circumitūs |
Synonyms
References
- circumitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.