circumlocutio
Latin
Etymology
From circumloquor (“I circumlocute, periphrase”) + -tiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪr.kʊm.ɫɔˈkuː.ti.oː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃir.kum.loˈkut̪.t̪͡s̪i.o]
Noun
circumlocūtiō f (genitive circumlocūtiōnis); third declension
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | circumlocūtiō | circumlocūtiōnēs |
| genitive | circumlocūtiōnis | circumlocūtiōnum |
| dative | circumlocūtiōnī | circumlocūtiōnibus |
| accusative | circumlocūtiōnem | circumlocūtiōnēs |
| ablative | circumlocūtiōne | circumlocūtiōnibus |
| vocative | circumlocūtiō | circumlocūtiōnēs |
Descendants
- Italian: circonlocuzione
- Spanish: circunlocución
References
- “circumlocutio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumlocutio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- circumlocutio in Ramminger, Johann (16 July 2016 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016