circumvectus
Latin
Etymology
Perfect active participle of circumvehor.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪr.kʊmˈwɛk.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃir.kumˈvɛk.t̪us]
Participle
circumvectus (feminine circumvecta, neuter circumvectum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | circumvectus | circumvecta | circumvectum | circumvectī | circumvectae | circumvecta | |
| genitive | circumvectī | circumvectae | circumvectī | circumvectōrum | circumvectārum | circumvectōrum | |
| dative | circumvectō | circumvectae | circumvectō | circumvectīs | |||
| accusative | circumvectum | circumvectam | circumvectum | circumvectōs | circumvectās | circumvecta | |
| ablative | circumvectō | circumvectā | circumvectō | circumvectīs | |||
| vocative | circumvecte | circumvecta | circumvectum | circumvectī | circumvectae | circumvecta | |
References
- “circumvectus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- circumvectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.