citatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of citō.
Participle
citātus (feminine citāta, neuter citātum, adverb citātim); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | citātus | citāta | citātum | citātī | citātae | citāta | |
| genitive | citātī | citātae | citātī | citātōrum | citātārum | citātōrum | |
| dative | citātō | citātae | citātō | citātīs | |||
| accusative | citātum | citātam | citātum | citātōs | citātās | citāta | |
| ablative | citātō | citātā | citātō | citātīs | |||
| vocative | citāte | citāta | citātum | citātī | citātae | citāta | |
Descendants
References
- “citatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “citatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- citatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- the rivers flows with a rapid current: flumen citatum fertur
- to lead the army with forced marches: citatum agmen rapere
- the rivers flows with a rapid current: flumen citatum fertur