coemens
Latin
Etymology
Present participle of coemō.
Participle
coëmēns (genitive coëmentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
singular | plural | ||||
---|---|---|---|---|---|
masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
nominative | coëmēns | coëmentēs | coëmentia | ||
genitive | coëmentis | coëmentium | |||
dative | coëmentī | coëmentibus | |||
accusative | coëmentem | coëmēns | coëmentēs coëmentīs |
coëmentia | |
ablative | coëmente coëmentī1 |
coëmentibus | |||
vocative | coëmēns | coëmentēs | coëmentia |
1When used purely as an adjective.