cogitabundus
Latin
Etymology
From cōgitō (“think”) + -bundus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [koː.ɡɪ.taːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ko.d͡ʒi.t̪aˈbun̪.d̪us]
Adjective
cōgitābundus (feminine cōgitābunda, neuter cōgitābundum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cōgitābundus | cōgitābunda | cōgitābundum | cōgitābundī | cōgitābundae | cōgitābunda | |
| genitive | cōgitābundī | cōgitābundae | cōgitābundī | cōgitābundōrum | cōgitābundārum | cōgitābundōrum | |
| dative | cōgitābundō | cōgitābundae | cōgitābundō | cōgitābundīs | |||
| accusative | cōgitābundum | cōgitābundam | cōgitābundum | cōgitābundōs | cōgitābundās | cōgitābunda | |
| ablative | cōgitābundō | cōgitābundā | cōgitābundō | cōgitābundīs | |||
| vocative | cōgitābunde | cōgitābunda | cōgitābundum | cōgitābundī | cōgitābundae | cōgitābunda | |
Descendants
- → English: cogitabund
- → Italian: cogitabondo
References
- “cogitabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cogitabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.