cohabitatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cohabitō
Participle
cohabitātus (feminine cohabitāta, neuter cohabitātum); first/second-declension participle
- cohabited, having been cohabited
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cohabitātus | cohabitāta | cohabitātum | cohabitātī | cohabitātae | cohabitāta | |
| genitive | cohabitātī | cohabitātae | cohabitātī | cohabitātōrum | cohabitātārum | cohabitātōrum | |
| dative | cohabitātō | cohabitātae | cohabitātō | cohabitātīs | |||
| accusative | cohabitātum | cohabitātam | cohabitātum | cohabitātōs | cohabitātās | cohabitāta | |
| ablative | cohabitātō | cohabitātā | cohabitātō | cohabitātīs | |||
| vocative | cohabitāte | cohabitāta | cohabitātum | cohabitātī | cohabitātae | cohabitāta | |