cohibitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cohibeō.
Participle
cohibitus (feminine cohibita, neuter cohibitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cohibitus | cohibita | cohibitum | cohibitī | cohibitae | cohibita | |
| genitive | cohibitī | cohibitae | cohibitī | cohibitōrum | cohibitārum | cohibitōrum | |
| dative | cohibitō | cohibitae | cohibitō | cohibitīs | |||
| accusative | cohibitum | cohibitam | cohibitum | cohibitōs | cohibitās | cohibita | |
| ablative | cohibitō | cohibitā | cohibitō | cohibitīs | |||
| vocative | cohibite | cohibita | cohibitum | cohibitī | cohibitae | cohibita | |
References
- “cohibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- cohibitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.