commaculans
Latin
Etymology
Present participle of commaculō
Participle
commaculāns (genitive commaculantis); third-declension one-termination participle
- Staining, spotting
- Polluting, defiling
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | commaculāns | commaculantēs | commaculantia | ||
| genitive | commaculantis | commaculantium | |||
| dative | commaculantī | commaculantibus | |||
| accusative | commaculantem | commaculāns | commaculantēs commaculantīs |
commaculantia | |
| ablative | commaculante commaculantī1 |
commaculantibus | |||
| vocative | commaculāns | commaculantēs | commaculantia | ||
1When used purely as an adjective.