commemoratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of commemorō.
Participle
commemorātus (feminine commemorāta, neuter commemorātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | commemorātus | commemorāta | commemorātum | commemorātī | commemorātae | commemorāta | |
| genitive | commemorātī | commemorātae | commemorātī | commemorātōrum | commemorātārum | commemorātōrum | |
| dative | commemorātō | commemorātae | commemorātō | commemorātīs | |||
| accusative | commemorātum | commemorātam | commemorātum | commemorātōs | commemorātās | commemorāta | |
| ablative | commemorātō | commemorātā | commemorātō | commemorātīs | |||
| vocative | commemorāte | commemorāta | commemorātum | commemorātī | commemorātae | commemorāta | |
References
- “commemoratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- commemoratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.