comminabundus
Latin
Etymology
From comminor (“threaten”) + -bundus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔm.mɪ.naːˈbʊn.dʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kom.mi.naˈbun̪.d̪us]
Adjective
comminābundus (feminine comminābunda, neuter comminābundum); first/second-declension adjective
- (with dative) threatening
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | comminābundus | comminābunda | comminābundum | comminābundī | comminābundae | comminābunda | |
| genitive | comminābundī | comminābundae | comminābundī | comminābundōrum | comminābundārum | comminābundōrum | |
| dative | comminābundō | comminābundae | comminābundō | comminābundīs | |||
| accusative | comminābundum | comminābundam | comminābundum | comminābundōs | comminābundās | comminābunda | |
| ablative | comminābundō | comminābundā | comminābundō | comminābundīs | |||
| vocative | comminābunde | comminābunda | comminābundum | comminābundī | comminābundae | comminābunda | |
References
- “comminabundus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- comminabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.