commonitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of commoneō
Participle
commonitus (feminine commonita, neuter commonitum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | commonitus | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
| genitive | commonitī | commonitae | commonitī | commonitōrum | commonitārum | commonitōrum | |
| dative | commonitō | commonitae | commonitō | commonitīs | |||
| accusative | commonitum | commonitam | commonitum | commonitōs | commonitās | commonita | |
| ablative | commonitō | commonitā | commonitō | commonitīs | |||
| vocative | commonite | commonita | commonitum | commonitī | commonitae | commonita | |
References
- “commonitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press