communicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of commūnicō.
Participle
commūnicātus (feminine commūnicāta, neuter commūnicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | commūnicātus | commūnicāta | commūnicātum | commūnicātī | commūnicātae | commūnicāta | |
| genitive | commūnicātī | commūnicātae | commūnicātī | commūnicātōrum | commūnicātārum | commūnicātōrum | |
| dative | commūnicātō | commūnicātae | commūnicātō | commūnicātīs | |||
| accusative | commūnicātum | commūnicātam | commūnicātum | commūnicātōs | commūnicātās | commūnicāta | |
| ablative | commūnicātō | commūnicātā | commūnicātō | commūnicātīs | |||
| vocative | commūnicāte | commūnicāta | commūnicātum | commūnicātī | commūnicātae | commūnicāta | |
References
- “communicatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- communicatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.