Italian
Etymology
Inherited from Vulgar Latin *compitāre, modified from Latin computāre (“count, reckon”). Doublet of contare and computare, respectively inherited and borrowed from Latin.
Pronunciation
- IPA(key): /kom.piˈta.re/
- Rhymes: -are
- Hyphenation: com‧pi‧tà‧re
Verb
compitàre (first-person singular present còmpito or (traditional) cómpito[1], first-person singular past historic compitài, past participle compitàto, auxiliary avére) (transitive)
- to spell or spell out by slowly pronouncing
- Synonym: sillabare
- to read with difficulty
Conjugation
Conjugation of compitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
compitàre
|
avére
|
compitàndo
|
compitànte
|
compitàto
|
indicative
|
io
|
tu
|
lui/lei, esso/essa
|
noi
|
voi
|
loro, essi/esse
|
present
|
còmpito, cómpito1
|
còmpiti, cómpiti1
|
còmpita, cómpita1
|
compitiàmo
|
compitàte
|
còmpitano, cómpitano1
|
imperfect
|
compitàvo
|
compitàvi
|
compitàva
|
compitavàmo
|
compitavàte
|
compitàvano
|
past historic
|
compitài
|
compitàsti
|
compitò
|
compitàmmo
|
compitàste
|
compitàrono
|
future
|
compiterò
|
compiterài
|
compiterà
|
compiterémo
|
compiteréte
|
compiterànno
|
conditional
|
compiterèi
|
compiterésti
|
compiterèbbe, compiterébbe
|
compiterémmo
|
compiteréste
|
compiterèbbero, compiterébbero
|
subjunctive
|
che io
|
che tu
|
che lui/che lei, che esso/che essa
|
che noi
|
che voi
|
che loro, che essi/che esse
|
present
|
còmpiti, cómpiti1
|
còmpiti, cómpiti1
|
còmpiti, cómpiti1
|
compitiàmo
|
compitiàte
|
còmpitino, cómpitino1
|
imperfect
|
compitàssi
|
compitàssi
|
compitàsse
|
compitàssimo
|
compitàste
|
compitàssero
|
imperative
|
—
|
tu
|
Lei
|
noi
|
voi
|
Loro
|
|
còmpita, cómpita1
|
còmpiti, cómpiti1
|
compitiàmo
|
compitàte
|
còmpitino, cómpitino1
|
negative imperative
|
|
non compitàre
|
non còmpiti, non cómpiti1
|
non compitiàmo
|
non compitàte
|
non còmpitino, non cómpitino1
|
References
Anagrams