comploratus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of complōrō.
Participle
complōrātus (feminine complōrāta, neuter complōrātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | complōrātus | complōrāta | complōrātum | complōrātī | complōrātae | complōrāta | |
| genitive | complōrātī | complōrātae | complōrātī | complōrātōrum | complōrātārum | complōrātōrum | |
| dative | complōrātō | complōrātae | complōrātō | complōrātīs | |||
| accusative | complōrātum | complōrātam | complōrātum | complōrātōs | complōrātās | complōrāta | |
| ablative | complōrātō | complōrātā | complōrātō | complōrātīs | |||
| vocative | complōrāte | complōrāta | complōrātum | complōrātī | complōrātae | complōrāta | |
References
- “comploratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “comploratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- comploratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.