comploratus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of complōrō.

Participle

complōrātus (feminine complōrāta, neuter complōrātum); first/second-declension participle

  1. bemoaned

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative complōrātus complōrāta complōrātum complōrātī complōrātae complōrāta
genitive complōrātī complōrātae complōrātī complōrātōrum complōrātārum complōrātōrum
dative complōrātō complōrātae complōrātō complōrātīs
accusative complōrātum complōrātam complōrātum complōrātōs complōrātās complōrāta
ablative complōrātō complōrātā complōrātō complōrātīs
vocative complōrāte complōrāta complōrātum complōrātī complōrātae complōrāta

References

  • comploratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • comploratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • comploratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.