conciliatrix
Latin
Etymology
From conciliō, conciliātum (“bring together”, verb) + -trīx f (“-ess”, agentive suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔŋ.kɪ.liˈaː.triːks]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̠ʲ.t͡ʃi.liˈaː.t̪riks]
Noun
conciliātrīx f (genitive conciliātrīcis, masculine conciliātor); third declension
- counselor, adviser, conciliator (female)
- matchmaker
Declension
Third-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | conciliātrīx | conciliātrīcēs |
| genitive | conciliātrīcis | conciliātrīcum |
| dative | conciliātrīcī | conciliātrīcibus |
| accusative | conciliātrīcem | conciliātrīcēs |
| ablative | conciliātrīce | conciliātrīcibus |
| vocative | conciliātrīx | conciliātrīcēs |
References
- “conciliatrix”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conciliatrix”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conciliatrix in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.