conciliaturus
Latin
Etymology
Future participle of conciliō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔŋ.kɪ.li.aːˈtuː.rʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̠ʲ.t͡ʃi.li.aˈt̪uː.rus]
Participle
conciliātūrus (feminine conciliātūra, neuter conciliātūrum); first/second-declension participle
- about to unite
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conciliātūrus | conciliātūra | conciliātūrum | conciliātūrī | conciliātūrae | conciliātūra | |
| genitive | conciliātūrī | conciliātūrae | conciliātūrī | conciliātūrōrum | conciliātūrārum | conciliātūrōrum | |
| dative | conciliātūrō | conciliātūrae | conciliātūrō | conciliātūrīs | |||
| accusative | conciliātūrum | conciliātūram | conciliātūrum | conciliātūrōs | conciliātūrās | conciliātūra | |
| ablative | conciliātūrō | conciliātūrā | conciliātūrō | conciliātūrīs | |||
| vocative | conciliātūre | conciliātūra | conciliātūrum | conciliātūrī | conciliātūrae | conciliātūra | |