conciliatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conciliō.
Participle
conciliātus (feminine conciliāta, neuter conciliātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conciliātus | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta | |
| genitive | conciliātī | conciliātae | conciliātī | conciliātōrum | conciliātārum | conciliātōrum | |
| dative | conciliātō | conciliātae | conciliātō | conciliātīs | |||
| accusative | conciliātum | conciliātam | conciliātum | conciliātōs | conciliātās | conciliāta | |
| ablative | conciliātō | conciliātā | conciliātō | conciliātīs | |||
| vocative | conciliāte | conciliāta | conciliātum | conciliātī | conciliātae | conciliāta | |
References
- “conciliatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conciliatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conciliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.