conciliatus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of conciliō.

Participle

conciliātus (feminine conciliāta, neuter conciliātum); first/second-declension participle

  1. united

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative conciliātus conciliāta conciliātum conciliātī conciliātae conciliāta
genitive conciliātī conciliātae conciliātī conciliātōrum conciliātārum conciliātōrum
dative conciliātō conciliātae conciliātō conciliātīs
accusative conciliātum conciliātam conciliātum conciliātōs conciliātās conciliāta
ablative conciliātō conciliātā conciliātō conciliātīs
vocative conciliāte conciliāta conciliātum conciliātī conciliātae conciliāta

References

  • conciliatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • conciliatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • conciliatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.