concionans
Latin
Etymology
Present participle of concionor.
Participle
concionāns (genitive concionantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | concionāns | concionantēs | concionantia | ||
| genitive | concionantis | concionantium | |||
| dative | concionantī | concionantibus | |||
| accusative | concionantem | concionāns | concionantēs concionantīs |
concionantia | |
| ablative | concionante concionantī1 |
concionantibus | |||
| vocative | concionāns | concionantēs | concionantia | ||
1When used purely as an adjective.