concitus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of concieō.
Participle
concitus (feminine concita, neuter concitum); first/second-declension participle
- brought together, assembled, collected, mustered
- moved violently, shaken, stirred
- roused, provoked, incited
- produced, caused
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | concitus | concita | concitum | concitī | concitae | concita | |
| genitive | concitī | concitae | concitī | concitōrum | concitārum | concitōrum | |
| dative | concitō | concitae | concitō | concitīs | |||
| accusative | concitum | concitam | concitum | concitōs | concitās | concita | |
| ablative | concitō | concitā | concitō | concitīs | |||
| vocative | concite | concita | concitum | concitī | concitae | concita | |
Etymology 2
Perfect passive participle of conciō.
Participle
concītus (feminine concīta, neuter concītum); first/second-declension participle
- alternative form of concieō
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | concītus | concīta | concītum | concītī | concītae | concīta | |
| genitive | concītī | concītae | concītī | concītōrum | concītārum | concītōrum | |
| dative | concītō | concītae | concītō | concītīs | |||
| accusative | concītum | concītam | concītum | concītōs | concītās | concīta | |
| ablative | concītō | concītā | concītō | concītīs | |||
| vocative | concīte | concīta | concītum | concītī | concītae | concīta | |
References
- “concitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers