concubitus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of concumbō.
Participle
concubitus (feminine concubita, neuter concubitum); first/second-declension participle
- lain with (sexually or not)
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | concubitus | concubita | concubitum | concubitī | concubitae | concubita | |
| genitive | concubitī | concubitae | concubitī | concubitōrum | concubitārum | concubitōrum | |
| dative | concubitō | concubitae | concubitō | concubitīs | |||
| accusative | concubitum | concubitam | concubitum | concubitōs | concubitās | concubita | |
| ablative | concubitō | concubitā | concubitō | concubitīs | |||
| vocative | concubite | concubita | concubitum | concubitī | concubitae | concubita | |
Etymology 2
Noun
concubitus m (genitive concubitūs); fourth declension
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | concubitus | concubitūs |
| genitive | concubitūs | concubituum |
| dative | concubituī | concubitibus |
| accusative | concubitum | concubitūs |
| ablative | concubitū | concubitibus |
| vocative | concubitus | concubitūs |
Descendants
- Spanish: concúbito
References
- “concubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “concubitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- concubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.