condiscipulatus
Latin
Etymology
condiscipulus (“schoolmate”) + -ātus
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔn.dɪs.kɪ.pʊˈɫaː.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̪.d̪iʃ.ʃi.puˈlaː.t̪us]
Noun
condiscipulātus m (genitive condiscipulātūs); fourth declension
- (rare) companionship in school, the fact of being schoolmates
Declension
Fourth-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | condiscipulātus | condiscipulātūs |
| genitive | condiscipulātūs | condiscipulātuum |
| dative | condiscipulātuī | condiscipulātibus |
| accusative | condiscipulātum | condiscipulātūs |
| ablative | condiscipulātū | condiscipulātibus |
| vocative | condiscipulātus | condiscipulātūs |
References
- “condiscipulatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “condiscipulatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers