conditivus
Latin
Etymology
From condō (“to put away, store”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔn.dɪˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̪.d̪iˈt̪iː.vus]
Adjective
conditīvus (feminine conditīva, neuter conditīvum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conditīvus | conditīva | conditīvum | conditīvī | conditīvae | conditīva | |
| genitive | conditīvī | conditīvae | conditīvī | conditīvōrum | conditīvārum | conditīvōrum | |
| dative | conditīvō | conditīvae | conditīvō | conditīvīs | |||
| accusative | conditīvum | conditīvam | conditīvum | conditīvōs | conditīvās | conditīva | |
| ablative | conditīvō | conditīvā | conditīvō | conditīvīs | |||
| vocative | conditīve | conditīva | conditīvum | conditīvī | conditīvae | conditīva | |
References
- “conditivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conditivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.