condonatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of condōnō.
Participle
condōnātus (feminine condōnāta, neuter condōnātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | condōnātus | condōnāta | condōnātum | condōnātī | condōnātae | condōnāta | |
| genitive | condōnātī | condōnātae | condōnātī | condōnātōrum | condōnātārum | condōnātōrum | |
| dative | condōnātō | condōnātae | condōnātō | condōnātīs | |||
| accusative | condōnātum | condōnātam | condōnātum | condōnātōs | condōnātās | condōnāta | |
| ablative | condōnātō | condōnātā | condōnātō | condōnātīs | |||
| vocative | condōnāte | condōnāta | condōnātum | condōnātī | condōnātae | condōnāta | |
References
- "condonatus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)