conducibilis
Latin
Etymology
From condūcō (“lead, bring together”) + -bilis (“-able”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔn.duːˈkɪ.bɪ.lɪs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̪.d̪uˈt͡ʃiː.bi.lis]
Adjective
condūcibilis (neuter condūcibile, adverb condūcibiliter); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | condūcibilis | condūcibile | condūcibilēs | condūcibilia | |
| genitive | condūcibilis | condūcibilium | |||
| dative | condūcibilī | condūcibilibus | |||
| accusative | condūcibilem | condūcibile | condūcibilēs condūcibilīs |
condūcibilia | |
| ablative | condūcibilī | condūcibilibus | |||
| vocative | condūcibilis | condūcibile | condūcibilēs | condūcibilia | |
References
- “conducibilis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- conducibilis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.