conficiens
Latin
Etymology
Present participle of cōnficiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kõːˈfɪ.ki.ẽːs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [koɱˈfiː.t͡ʃi.ens]
Participle
cōnficiēns (genitive cōnficientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | cōnficiēns | cōnficientēs | cōnficientia | ||
| genitive | cōnficientis | cōnficientium | |||
| dative | cōnficientī | cōnficientibus | |||
| accusative | cōnficientem | cōnficiēns | cōnficientēs cōnficientīs |
cōnficientia | |
| ablative | cōnficiente cōnficientī1 |
cōnficientibus | |||
| vocative | cōnficiēns | cōnficientēs | cōnficientia | ||
1When used purely as an adjective.
Adjective
cōnficiēns (genitive cōnficientis, superlative cōnficientissimus); third-declension one-termination adjective
Declension
Third-declension one-termination adjective.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | cōnficiēns | cōnficientēs | cōnficientia | ||
| genitive | cōnficientis | cōnficientium | |||
| dative | cōnficientī | cōnficientibus | |||
| accusative | cōnficientem | cōnficiēns | cōnficientēs | cōnficientia | |
| ablative | cōnficientī | cōnficientibus | |||
| vocative | cōnficiēns | cōnficientēs | cōnficientia | ||
References
- “conficiens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conficiens”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conficiens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.