confictus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cōnfingō.
Participle
cōnfictus (feminine cōnficta, neuter cōnfictum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cōnfictus | cōnficta | cōnfictum | cōnfictī | cōnfictae | cōnficta | |
| genitive | cōnfictī | cōnfictae | cōnfictī | cōnfictōrum | cōnfictārum | cōnfictōrum | |
| dative | cōnfictō | cōnfictae | cōnfictō | cōnfictīs | |||
| accusative | cōnfictum | cōnfictam | cōnfictum | cōnfictōs | cōnfictās | cōnficta | |
| ablative | cōnfictō | cōnfictā | cōnfictō | cōnfictīs | |||
| vocative | cōnficte | cōnficta | cōnfictum | cōnfictī | cōnfictae | cōnficta | |
References
- “confictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “confictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- confictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.