confugiens
Latin
Etymology
Present participle of cōnfugiō.
Participle
cōnfugiēns (genitive cōnfugientis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | cōnfugiēns | cōnfugientēs | cōnfugientia | ||
| genitive | cōnfugientis | cōnfugientium | |||
| dative | cōnfugientī | cōnfugientibus | |||
| accusative | cōnfugientem | cōnfugiēns | cōnfugientēs cōnfugientīs |
cōnfugientia | |
| ablative | cōnfugiente cōnfugientī1 |
cōnfugientibus | |||
| vocative | cōnfugiēns | cōnfugientēs | cōnfugientia | ||
1When used purely as an adjective.