congenitus
Latin
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔŋˈɡɛ.nɪ.tʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [kon̠ʲˈd͡ʒɛː.ni.t̪us]
Adjective
congenitus (feminine congenita, neuter congenitum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | congenitus | congenita | congenitum | congenitī | congenitae | congenita | |
| genitive | congenitī | congenitae | congenitī | congenitōrum | congenitārum | congenitōrum | |
| dative | congenitō | congenitae | congenitō | congenitīs | |||
| accusative | congenitum | congenitam | congenitum | congenitōs | congenitās | congenita | |
| ablative | congenitō | congenitā | congenitō | congenitīs | |||
| vocative | congenite | congenita | congenitum | congenitī | congenitae | congenita | |
References
- “congenitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- congenitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover, 1918; reprint Darmstadt, 1998), vol. 1, p. 1467. [1]