congregativus
Latin
Etymology
From congregō (“to gather into a flock”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɔŋ.ɡrɛ.ɡaːˈtiː.wʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [koŋ.ɡre.ɡaˈt̪iː.vus]
Adjective
congregātīvus (feminine congregātīva, neuter congregātīvum); first/second-declension adjective
- suitable for uniting or congregating; copulative
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | congregātīvus | congregātīva | congregātīvum | congregātīvī | congregātīvae | congregātīva | |
| genitive | congregātīvī | congregātīvae | congregātīvī | congregātīvōrum | congregātīvārum | congregātīvōrum | |
| dative | congregātīvō | congregātīvae | congregātīvō | congregātīvīs | |||
| accusative | congregātīvum | congregātīvam | congregātīvum | congregātīvōs | congregātīvās | congregātīva | |
| ablative | congregātīvō | congregātīvā | congregātīvō | congregātīvīs | |||
| vocative | congregātīve | congregātīva | congregātīvum | congregātīvī | congregātīvae | congregātīva | |
References
- “congregativus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- congregativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.