coniugans
Latin
Etymology
Present participle of coniugō.
Participle
coniugāns (genitive coniugantis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | coniugāns | coniugantēs | coniugantia | ||
| genitive | coniugantis | coniugantium | |||
| dative | coniugantī | coniugantibus | |||
| accusative | coniugantem | coniugāns | coniugantēs coniugantīs |
coniugantia | |
| ablative | coniugante coniugantī1 |
coniugantibus | |||
| vocative | coniugāns | coniugantēs | coniugantia | ||
1When used purely as an adjective.