conlocatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of conlocō.
Participle
conlocātus (feminine conlocāta, neuter conlocātum); first/second-declension participle
- alternative form of collocātus
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conlocātus | conlocāta | conlocātum | conlocātī | conlocātae | conlocāta | |
| genitive | conlocātī | conlocātae | conlocātī | conlocātōrum | conlocātārum | conlocātōrum | |
| dative | conlocātō | conlocātae | conlocātō | conlocātīs | |||
| accusative | conlocātum | conlocātam | conlocātum | conlocātōs | conlocātās | conlocāta | |
| ablative | conlocātō | conlocātā | conlocātō | conlocātīs | |||
| vocative | conlocāte | conlocāta | conlocātum | conlocātī | conlocātae | conlocāta | |