conquirens
Latin
Etymology
Present participle of conquīrō.
Participle
conquīrēns (genitive conquīrentis); third-declension one-termination participle
Declension
Third-declension participle.
| singular | plural | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| masc./fem. | neuter | masc./fem. | neuter | ||
| nominative | conquīrēns | conquīrentēs | conquīrentia | ||
| genitive | conquīrentis | conquīrentium | |||
| dative | conquīrentī | conquīrentibus | |||
| accusative | conquīrentem | conquīrēns | conquīrentēs conquīrentīs |
conquīrentia | |
| ablative | conquīrente conquīrentī1 |
conquīrentibus | |||
| vocative | conquīrēns | conquīrentēs | conquīrentia | ||
1When used purely as an adjective.