conquisitus
Latin
Etymology 1
Perfect passive participle of conquirō.
Participle
conquīsītus (feminine conquīsīta, neuter conquīsītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | conquīsītus | conquīsīta | conquīsītum | conquīsītī | conquīsītae | conquīsīta | |
| genitive | conquīsītī | conquīsītae | conquīsītī | conquīsītōrum | conquīsītārum | conquīsītōrum | |
| dative | conquīsītō | conquīsītae | conquīsītō | conquīsītīs | |||
| accusative | conquīsītum | conquīsītam | conquīsītum | conquīsītōs | conquīsītās | conquīsīta | |
| ablative | conquīsītō | conquīsītā | conquīsītō | conquīsītīs | |||
| vocative | conquīsīte | conquīsīta | conquīsītum | conquīsītī | conquīsītae | conquīsīta | |
Descendants
- English: conquest
- French: conquête
- Italian: conquista
- Portuguese: conquista
- Romanian: conchistă
- Spanish: conquista
References
- “conquisitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “conquisitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- conquisitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Etymology 2
Noun
conquīsītus m (genitive conquīsītūs); fourth declension
- (Medieval Latin) alternative form of conquaestus (“acquisition, conquest”)
References
- "conquisitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)