conquisitus

Latin

Etymology 1

Perfect passive participle of conquirō.

Participle

conquīsītus (feminine conquīsīta, neuter conquīsītum); first/second-declension participle

  1. selected, chosen
  2. costly
Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative conquīsītus conquīsīta conquīsītum conquīsītī conquīsītae conquīsīta
genitive conquīsītī conquīsītae conquīsītī conquīsītōrum conquīsītārum conquīsītōrum
dative conquīsītō conquīsītae conquīsītō conquīsītīs
accusative conquīsītum conquīsītam conquīsītum conquīsītōs conquīsītās conquīsīta
ablative conquīsītō conquīsītā conquīsītō conquīsītīs
vocative conquīsīte conquīsīta conquīsītum conquīsītī conquīsītae conquīsīta
Descendants
  • English: conquest
  • French: conquête
  • Italian: conquista
  • Portuguese: conquista
  • Romanian: conchistă
  • Spanish: conquista

References

  • conquisitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • conquisitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • conquisitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Etymology 2

Noun

conquīsītus m (genitive conquīsītūs); fourth declension

  1. (Medieval Latin) alternative form of conquaestus (acquisition, conquest)

References