conscitus

Latin

Etymology

Perfect passive participle of cōnscīscō.

Participle

cōnscītus (feminine cōnscīta, neuter cōnscītum); first/second-declension participle

  1. approved

Declension

First/second-declension adjective.

singular plural
masculine feminine neuter masculine feminine neuter
nominative cōnscītus cōnscīta cōnscītum cōnscītī cōnscītae cōnscīta
genitive cōnscītī cōnscītae cōnscītī cōnscītōrum cōnscītārum cōnscītōrum
dative cōnscītō cōnscītae cōnscītō cōnscītīs
accusative cōnscītum cōnscītam cōnscītum cōnscītōs cōnscītās cōnscīta
ablative cōnscītō cōnscītā cōnscītō cōnscītīs
vocative cōnscīte cōnscīta cōnscītum cōnscītī cōnscītae cōnscīta

References

  • conscitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • conscitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • "conscitus", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • conscitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.