constabilitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of cōnstabiliō (“establish; confirm; strengthen”).
Participle
cōnstabilītus (feminine cōnstabilīta, neuter cōnstabilītum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | cōnstabilītus | cōnstabilīta | cōnstabilītum | cōnstabilītī | cōnstabilītae | cōnstabilīta | |
| genitive | cōnstabilītī | cōnstabilītae | cōnstabilītī | cōnstabilītōrum | cōnstabilītārum | cōnstabilītōrum | |
| dative | cōnstabilītō | cōnstabilītae | cōnstabilītō | cōnstabilītīs | |||
| accusative | cōnstabilītum | cōnstabilītam | cōnstabilītum | cōnstabilītōs | cōnstabilītās | cōnstabilīta | |
| ablative | cōnstabilītō | cōnstabilītā | cōnstabilītō | cōnstabilītīs | |||
| vocative | cōnstabilīte | cōnstabilīta | cōnstabilītum | cōnstabilītī | cōnstabilītae | cōnstabilīta | |